Doran

Een paar minuten liepen we zwijgend door het bos. Eens in de zoveel tijd wierp ik een nerveuze blik over mijn schouder en zag het bos tussen ons en de snelweg steeds dichter worden. Ook de geluiden van voorbijrazende auto's werden steeds zachter, tot ik mijn oren moest spitsen om het nog te kunnen horen. "Nou, dit is een uitstekende plek om bruut vermoord te worden." zei Jae Jung terwijl hij voor de vijfde of de zesde keer struikelde over een laaghangende tak en bijna onderuitging. "Maak je geen zorgen," mompelde ik, ookal deed ik dat zelf wel degelijk. "Als die twee iets van plan zijn zijn wij nog altijd in de meerderheid." Jae Jung sloeg een tak uit zijn gezicht en dook er snel onderdoor voor dat de tak weer terugzwiepte. "Ja... No offense dude, maar ik weet niet zeker hoeveel ons dat gaat helpen. Die gozer tilde me zonder enige moeite op alsof ik een ballerina was. Hij ziet er niet uit als een bodybuilder, maar hij is wel een soort van belachelijk sterk. En ik zie hem er ook nog best voor aan om één of ander groot gekarteld vleesmes onder dat leren jack van hem verstopt te hebben waarmee hij-" "Ja, oké, bedankt Jae Jung. I get the point." mompelde ik geïrriteerd. Ik keek vanuit mijn ooghoek naar Erin, die naast Mairin liep, maar gelukkig leek ze niks gehoord te hebben. Mairin praatte vrolijk honderuit tegen haar, en af en toe gaf ze een knikje. Raiden was de eerste die tot stilstand kwam. "Oké, tot hier en niet verder." verklaarde hij. Erin en ik keken elkaar even verward aan. Raiden stond bij een groot houten bord waar in afgebladderde verf met zwierige letters iets op geschreven stond. "Delphi Strawberry Service?" las Jae Jung, terwijl ik nog bezig was met een moeizame poging de letters te ontcijferen. "Een aarbeienteler?" Ik keek even naar Erin. Ze keek verwonderd naar het boord, maar leek niet zozeer verbaasd over het feit dat Raiden en Mairin ons naar een aardbeientelerij hadden geleid. "Het wordt allemaal duidelijk als je eenmaal binnen bent." zei Mairin tegen Erin. Ik fronsde mijn wenkbrauwen. "Maar Raiden zei... 'tot hier en niet verder.'" "Voor jullie ja." zei Raiden, alsof dat zo logisch was dat ik het zelf wel had moeten kunnen bedenken. "Alleen zij kan met ons mee naar binnen." zei hij, met zijn hoofd naar Erin gebarend.
Erin keek me aan en ik zag een vlaag van paniek over haar gezicht heen komen. "Oh nee." zei ik opstandig. "Ik laat haar niet alleen met jullie meegaan!"
Raiden nam grijnzend een stap in mijn richting. "Ik ben bang dat je niet zoveel keus hebt, vriend."
"Doran?" piepte Erin, terwijl ze verward van mij en Mairin keek en weer terug. Ik haalde diep adem en probeerde niet aan Jae Jung's theorieen over Raiden te denken. "Ik laat haar niet alleen. Dit staat niet ter discussie." Raiden kneep zijn ogen tot spleetjes en deed zijn mond open, waarschijnlijk om iets obsceens te roepen, maar Mairin legde een hand op zijn borst en duwde hem zachtjes achteruit terwijl ze zelf tussen ons in kwam staan.
"Dat is ook niet wat hij bedoelt. Het probleem is... Nou... Je KUNT ons niet volgen. Wij zijn niet degenen die je tegen zullen houden, maar... Het gaat gewoon echt niet."
"Het kan me niet schelen wat voor excuus je verzint, ik laat Erin niet alleen." Raiden trok een wenkbrauw op en rolde met zijn ogen. "Tenzij ze dat wil." voegde ik er snel aan toe, met een benauwde blik op Erin. Tot mijn opluchting schudde ze meteen wild met haar hoofd. Raiden haalde zijn schouders op. "Weet je wat, doe je best. Ik ga je niet eens tegenhouden, je komt er wel achter. Hij draaide zich om en begon richting de telerij te lopen. Mairin keek me aan met licht vernauwde ogen, alsof ze ergens over nadacht. Daarna slaakte ze een zucht en wendde zich tot Erin. "Ga je mee?" vroeg ze, met een verontschuldigende blik op mij. Erin keek me even aan, alsof ze op mijn toestemming wachtte. Ondertussen was Jae Jung achter Raiden aangelopen, maar nu stond hij weer stil. "Dude, ik denk dat ik weet wat Raiden bedoelde." riep hij. Ik keek over mijn schouder naar hem en zag hoe hij met een verbijsterde blik zijn handen in de lucht hield, als een mimespeler die een muur uitbeelde. "Ik kan echt legit niet verder." mompelde hij. "Als in, ik kan fysiek niet verder lopen." Erin liep nu aarzelend achter Mairin aan en leek totaal geen moeite te hebben met de onzichtbare mime-muur. Was dit gewoon weer een grap van Jae Jung? "Het spijt me." riep Mairin ons na. "Het is omdat jullie anders zijn... Of eigenlijk zijn wij anders. We zijn niet zoals jullie, Erin ook niet. Maar we komen zo snel mogelijk terug!" Ze trok Erin, die verwilderd om zich heen keek zachtjes mee aan haar pols. Ik schudde even mijn hoofd. "Nee, ik ga hier niet op jullie zitten wachten en hopen dat jullie Erin veilig terugbrengen." zei ik resoluut. Ik nam een aanloopje en rende richting het hek van de aardbeientelerij. Ter hoogte van de poort kneep ik mijn ogen dicht, half verwachtend onderweg tegen een onzichtbare muur aan te knallen. Maar dat gebeurde niet. Natuurlijk gebeurde dat niet. Dat was belachelijk. Niet zo belachelijk als vuurspuwende chihuahua's misschien, maar toch best belachelijk. Het eerste wat ik zag nadat ik mijn ogen weer opende was Erin, die me opgelucht aankeek. Zo te zien had zij zich ook wel even zorgen gemaakt over Jae Jung's mime-optreden. Pas daarna zag ik het stomverbaasde gezicht van Mairin, die me met open mond aangaapte. "Ik had gelijk..." mompelde ze zachtjes. "Hé Raiden! Ik had gelijk!" Ik draaide me om naar Jae Jung, die inmiddels was bezig was zijn achterwerk tegen de onzichtbare muur aan te duwen. Hij was er daadwerkelijk goed in, het zag er levensecht uit. "Kom op Jae Jung, we hebben hier geen tijd voor!" riep ik, half-geërgerd, half-geamuseerd. "Nee, dude!" riep Jae Jung met overslaande stem. "Ik kan er echt serieus niet langs." Hij drukte zijn gezicht tegen de onzichtbare muur en zijn platte Aziatische neus werd zowaar nog platter. Ook zijn lippen en wangen werden platgedrukt, zoals wanneer je je gezicht tegen het raam aan duwt. Konden mimespelers dat ook?
"What. The Actual. Fuck." hoorde ik Raiden zeggen, die kennelijk terug was gekomen. "Serieus?" vroeg hij vol ongeloof. Hij keek naar Mairin, alsof dit allemaal een grap van haar was.
"Hij is dyslectisch en heeft ADD!" zei ze op licht defensieve toon, alsof dat ermee te maken had.
"Maar... Hij zag een chihuahua, net als Ying Yang! En hij denkt dat we onderweg zijn naar een aardbeienteler, en bovendien, ik heb helemaal niks gevoeld, jij wel?"
"Ehm... 'Hij' staat gewoon voor je neus hoor." zei ik geirriteerd. Mairin bekeek me van top tot teen, alsof ze op zoek was naar een verklaring en die verwachtte te vinden in de plooien van mijn bloesje.
"Misschien is het een van de mindere Goden? Hecate ofzo?"
"Waar hebben jullie het in vredesnaam over?!" Ik zette een stap in hun richting en de bosgrond onder mijn voeten voelde ineens beduidend zachter dan daarvoor. Erin slaakte een verbaasde kreet, en ik volgde haar blik naar mijn Converse All Stars. Mijn schoen was neergekomen middenin een kluit vergeetmenietjes die er enkele minuten geleden volgens mij nog echt niet had gegroeid. Terwijl ik keek schoot er bij mijn andere voet ook eens een korenbloem uit de grond, gevolgd door een hele bos margrieten, klaprozen, en meer korenbloemen. "What the..." hoorde ik Raiden zeggen. Ik draaide me om, en achter me stond ineens een bloeiende rozenstruik, en tussen de korenbloemen door bekleedde de grond zichzelf met maagdenpalm en ereprijs. Af en toe schoot er ineens een krokus of narcis tussendoor en een stukje verderop begonnen zelfs irissen, boterbloemen en grasklokjes te groeien. Binnen enkele minuten was er om mijn voeten heen een gigantisch en bizar bloemenveld ontstaan. Korenbloemen en klaprozen verwachtte ik al niet bepaald in het bos, maar dat zou de kunstmest van de aarbeientelerij nog kunnen verklaren, maar hier en daar zag ik zelfs een paar van die roze-rode bloemen die voor zover ik weet alleen in tropische klimaten voorkomen. Ik zou global warming de schuld kunnen geven, maar toen ik nog wat beter keek meende ik zelfs een antal toendraplanten te herkennen. Een tijd lang was iedereen met stomheid geslagen, maar uiteindelijk verbrak Jae Jung de stilte.
"Duuuuuuuuuuuuuuuude." zei hij, met zij gezicht nog altijd tegen de onzichtbare muur aangedrukt. "Dat is letterlijk het gayste iets dat ik ooit heb gezien."

Mairin

"Ze rijden nog steeds achter ons hoor. Net als twee minuten geleden." zei ik met een glimlach. Raiden keek, net zoals eigenlijk elke minuut, weer in de achteruitkijkspiegel. "Ik vind het nog steeds geen goed idee." zei hij, terwijl hij zich nors weer op de weg richtte. "Ach, we zijn nu al bijna thuis. Ik denk niet dat ze na al die uren volgen zich opeens bedenken en er vandoor gaan." zei ik vrolijk, terwijl ik naar buiten keek. De omgeving begon er weer bekend uit te zien. Bijna thuis. "We hadden beter alleen het meisje mee kunnen nemen." Ik haalde mijn wenkbrauwen op. "Hoe dan? Had je haar met geweld de auto in willen sleuren?" Raiden haalde zijn schouders op en keek alsof hij niet helemaal in zag wat het probleem was. "Bovendien hadden we Doran dan ook nog af moeten schudden." "Ja, en het probleem is?"zei Raiden. "Ach, ik denk dat dit de makkelijkste manier is. Bovendien zijn ze veel te nieuwsgierig om ons niet te volgen. Ze hebben antwoorden nodig en dit is de enige manier om ze te krijgen." Ondertussen trok ik het dashboardkastje open. Met een beetje geluk had de oorspronkelijke eigenaar van de Ford Fiesta nog een beetje een goede muzieksmaak. Deze radiozender was namelijk echt afschuwelijk. Met een grijns haalde ik een CD van Taylor Swift tevoorschijn. "Score!" zei ik triomfantelijk, terwijl ik de CD uit het hoesje haalde en in de radio duwde. Raiden keek vanuit zijn ooghoeken naar het hoesje en maakte een ongelukkig geluid, terwijl hij theatraal met zijn ogen rolde. Ik drukte een paar keer op het volume knopje en begon luidkeels mee te zingen. Zo kon ik de laatste uurtjes naar Long Island best goed doorkomen. Zo nu en dan betrapte ik Raiden erop dat hij met zijn vingers het correcte ritme meetikte op het stuur en ik zou zweren dat ik tijdens Blank Space zijn lippen geluidloos de woorden "darling I'm a nightmare, dressed like a daydream" zag vormen. Ik nam me voor om dit moment goed op te slaan, zodat ik hem er later op het juiste moment mee zou kunnen confronteren/chanteren. De uren vlogen voorbij en ik zag Halfblood Hill door de voorruit dichterbij komen. "Home sweet home." zei ik blij. Raiden zette de auto neer op een kleine open plek in het bos en Doran was ondertussen ook gestopt. Ik stapte snel uit en liep richting zijn auto. Ze waren alledrie al uitgestapt en keken verwilderd om zich heen. "Dude. We zijn in the middle of nowhere." zei Jae Jung. Hij dacht hier even over na en toen zag ik zijn ogen oplichten. "Picknick?" zei hij blij. Ik glimlachte. "Nee, geen lunchpauze. We zijn aangekomen bij onze bestemming." Ik keek even over mijn schouder naar Raiden, maar hij was bij de Ford Fiesta blijven staan en leunde er een beetje verveeld tegen aan. Kennelijk mocht ik dit in mijn eentje opknappen. Doran keek een beetje achterdochtig. "Goed, gaan jullie mee?" zei ik hoopvol. "Mee waarheen? We staan midden in een bos." zei Doran, terwijl hij een blik op zijn auto wierp. Het leek erop alsof hij zich afvroeg hoe snel hij iedereen weer in het voertuig zou kunnen krijgen om zo hard mogelijk weer weg te rijden. "Ja... En ik heb zeg maar een beetje van mijn ouders geleerd dat ik niet random strangers moet volgen in een bos... En ook van horrorfilms trouwens." zei Jae Jung. Ik begon tactieken te verzinnen om iedereen toch mee te krijgen, maar dat was niet echt nodig. Raiden stond namelijk opeens weer naast me. "Willen jullie nou antwoorden of niet?" zei hij. Doran keek even naar Erin, die nog niks gezegd had sinds ze uit de auto was gestapt. Het meisje leek even te aarzelen, maar deed toen een stap naar voren. "Goed. Waar gaan we heen?"