Ronan

"Ik kan niet geloven dat je me hierin overgehaald hebt." mopperde ik terwijl ik een emmer vulde met warm water en wat magische allesreiniger. "Hmhm." mompelde Fae terug. Ze wipte op haar tenen op een neer en keek langs me heen in de richting van de arena. "Je weet dat ik een hekel heb aan schoonmaken. Sterker nog, we weten allemaal dat ik eigenlijk de grootste reden ben dat we altijd ergens onderaan staan bij de cabin inspecties. Bovendien ben je zelf nou ook niet bepaald Assepoester." Dat leverde me een elleboog stoot in mijn ribben op. Ik zette de ondertussen gevulde emmer op de grond. "En het is nou ook niet alsof we Hera's grootste fans zijn. We gaan er waarschijnlijk niet eens minder keuken corvee voor terug krijgen. Ik vraag me serieus af je ijlde toen Chiron je vroeg om Hera's cabin schoon te gaan maken." Ik zwaaide even met mijn hand langs haar gezicht. "Misschien ijl je nu nog steeds wel. Waar kijk je toch steeds naar?" Opeens begon Fae breed te grijnzen en zwaaide ze naar iemand achter me. Ik wilde me omdraaien om te zien wie eraan kwam, maar Fae pakte me vast bij mijn bovenarmen. "Oké, loverboy. Onthoud goed: Later ga je me hier dankbaar voor zijn, geloof me." zei ze. Ik begon me lichtelijk zorgen te maken door deze niet bepaald bemoedigende woorden. "Fae, wat is er aan de-" Met moeite had ik me toch omgedraaid. "Oh Styx." Gekleed in een zwierig, lichtblauw zomerjurkje kwam Juliette aangelopen. Fae kennende, had ik de situatie al snel door. Lichtelijk in paniek keek ik naar haar. "Zeg alsjeblieft dat je niet-" "Ssst." onderbrak Fae me. Juliette was ondertussen bij ons aangekomen. "Hoi Fae en Ronan." zei ze met een glimlach. Ik voelde dat mijn wangen rood werden toen ze naar me keek. "Hey Juliette! Wat ontzettend fijn dat je voor me in kan vallen! Ik was echt helemaal vergeten dat ik een extra training met Trace gepland had, en ik wilde Chiron ook niet teleurstellen natuurlijk, hij wilde zo graag dat Hera's cabin een schoonmaakbeurt zou krijgen vandaag." Fae had een poeslieve, onschuldige glimlach op haar gezicht. Ik had moeten weten dat er iets niet in de haak was toen Fae me vertelde dat ze op vrijwillige basis wilde schoonmaken. "Natuurlijk, het is geen enkel probleem." zei Juliette met een glimlachje. "Zo, ik zal maar gauw gaan dan. Ik moet Trace natuurlijk niet laten wachten." Fae drukte met redelijk wat geweld een dweil tegen mijn borst. "Veel plezier jullie tweetjes! Ik zie jullie vanavond wel weer." Voordat ik verder nog iets kon zeggen was Fae alweer verdwenen. Ik keek naar Juliette. Ze had haar haren vandaag vastgebonden in een hoge paardenstaart die vrolijk heen en weer schommelde in haar nek. "Nou, zullen we maar gauw op weg gaan dan?" zei Juliette, nog altijd met haar eeuwige glimlach. Ik knikte en pakte de emmer op. Met dweil en emmer in de hand, en Juliette met een emmer vol met schuursponsjes en een plumeau, gingen we op weg naar de cabin. Er heerste een ongemakkelijke stilte op de heen weg. Normaal gesproken had ik echt geen enkel probleem met gesprekken voeren, maar op de een of andere manier was het met Juliette zoveel ingewikkelder. En alles wat ik dan zei, klonk echt ontzettend stom.  "Dus eeehm... Heb je tot nu toe een beetje een goede zomer? Op kamp enzo?" wist ik er met moeite uit te brengen. Juliette knikte enthousiast. "Ja hoor. Het is ontzettend fijn om mijn broers en zussen weer te zien. En om weer te kunnen boogschieten, en weer op de Pegasi te vliegen. En hoe is jouw zomer tot nu toe?" "Ehm... Ja. Gaaf. Ik ben nog maar een keer wakker geworden met tandpasta op mijn gezicht, dus ik kan niet klagen. Fae is echt een grote fan van pranks." Juliette lachte. Het geluid zorgde ervoor dat er een groep slangen in mijn maag begonnen te kronkelen. Het was net alsof ik Medusa had ingeslikt. Ik kon het niet helpen om zelf ook te grijnzen. We waren ondertussen aangekomen bij de cabin. Eigenlijk zag het er helemaal niet zo slecht uit. Niet slechter dan alle andere cabins op het terrein. Toch waren er wel een paar puntjes die zeker wat verbetering konden gebruiken. Er zaten een paar spinnenwebben tussen de zuilen en er zat wat aanslag op de zuilen. Toen ik de deur van de cabin openduwde, kwam er een koude windvlaag naar buiten. Ik deed een paar stappen naar binnen. "Heeft Hera nog nooit van een kachel gehoord ofzo?" mompelde ik. Bijna de hele cabin werd in beslag genomen door een groot beeld van Hera. Ik keek omhoog, naar de ogen van het beeld en het was net alsof ze dwars door me heen keek. Het gaf me de rillingen. Snel deed ik de deur weer dicht. "Goed, zullen we buiten maar beginnen?" Stelde ik voor. Juliette knikte. Terwijl we schoonmaakten zeiden we niet veel. Zo nu en dan kwamen er kampeerders langs met volleyballen of zwaarden. Ze leken allemaal erg veel lol te hebben. Ik was me constant bewust van Juliette's aanwezigheid. Een paar keer raakten onze handen elkaar als we tegelijk bij de emmer waren om onze spons weer in het sop te dompelen. Elke keer als dat gebeurde, werd ik knalrood en stamelde ik iets onverstaanbaars. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Toen we de zuilen hadden gepoetst, de spinnenwebben hadden weggehaald en een dweil hadden gehaald over de marmeren veranda, waren we ongeveer een uur verder. "Zo. Nu hebben we wel een pauze verdiend." zei ik, terwijl ik me naast de deur van de cabin, tegen de muur op de grond liet zakken. Juliette knikte. Ook zij liet zich op de grond zakken, aan de andere kant van de deur. Er was wat haar uit haar paardenstaart gevallen toen ze de zuilen aan het schrobben was, en ik had heel erg de neiging om die haren uit haar gezicht te vegen. Ik graaide even in mijn zakken en haalde twee Snickers tevoorschijn. Juliette keek me een beetje verbaasd aan. "Hoe kom je daar nou aan?" zei ze enthousiast, terwijl ik een van de Snickers aan haar gaf. Het eten op Camp Halfblood was geweldig, maar toch nog wel wat te gezond naar mijn smaak. Het was eigenlijk onmogelijk om junkfood en frisdrank van buiten kamp naar binnen te smokkelen, maar als je in de Hermes cabin zat, was dit alleen maar een extra uitdaging. "Ik heb zo mijn bronnen." zei ik mysterieus. Juliette haalde het papier van de Snicker en nam een hapje. Ze had haar ogen dicht terwijl ze at, en ik keek de hele tijd haar kant op terwijl ik mijn eigen verpakking openmaakte. "Hmmm. Dat was echt lekker." zei Juliette tevreden, toen ze de Snicker op had. "Vergeet niet om je verpakking straks weg te gooien. Als je het hier laat liggen roep je de eeuwige toorn van Hera op jezelf af." zei ik met een grijns. Juliette giechelde even. Het was weer even stil, maar de stilte was al veel minder ongemakkelijk dan het eerder vanmiddag was geweest. "Hoe was het thuis, afgelopen schooljaar? Zijn er veel aanvallen geweest?" vroeg ik geïnteresseerd. Zelf had ik nooit zoveel moeite gehad met monsterlijke verstoringen van mijn dagelijks leven. Ik was al op kamp vanaf mijn tiende en van monsters had ik over het algemeen dus niet heel erg veel last gehad. "Hmmm. Het viel wel mee dit jaar. Een van mijn leraressen bleek een Empousa te zijn, en er was een klein probleem met een hellhound toen ik op een middag onder weg naar huis was, maar het is nog wel eens erger geweest. Ik hoefde dit jaar tenminste niet van school te wisselen." Juliette glimlachte even. "Jij bent hier het hele jaar geweest toch? Was het hier nog een beetje spannend?" "Hmm. Nou, zeker niet zo spannend als dat het in de zomer is. Ik bedoel, pokeren met Chiron en Mr. D. is op zich best oké, maar toch zijn de potjes Capture The Flag interessanter als je met meer dan tien personen bent." Juliette knikte begrijpend. Het was weer eventjes stil. "Ronan... Waarom blijf je hier eigenlijk in de winter? Waren de aanvallen zo erg?" zei Juliette. Ze leek te twijfelen of ze dit wel kon vragen. Ik verschoof even ongemakkelijk. Er waren niet veel mensen die wisten waarom ik hier elke winter weer bleef. Het was ook niet het leukste verhaal om te vertellen en mensen vroegen er over het algemeen ook niet echt naar. Ik beet even op mijn lip. "Ik ben eigenlijk opgegroeid in een soort weeshuis. Op mijn tiende was er daar een aanval en mijn vader heeft me toen naar Camp Halfblood gebracht. Ik heb nooit echt het nut ervan ingezien om terug te gaan, toen ik het kamp had gezien." zei ik. Er klonken niet veel gevoelens door in mijn stem. Juliette keek me meelevend aan. "Is je moeder..."  "Oh, nee. Ze is niet dood. Tenminste, dat denk ik. Ik weet het niet zeker. Ik heb haar nooit echt gekend. Ze hield van reizen, en dat was erg moeilijk met een kind dat de hele tijd aandacht nodig had, dus heeft ze me naar het tehuis gebracht." Juliette was stil. "Het spijt me." zei ze na een tijdje. Ik wist een grijns tevoorschijn te toveren op mijn gezicht. "Oh, er is niks om je schuldig over te voelen hoor. Ik ben er echt al lang overheen." Juliette leek niet overtuigd. Ik keek naar de emmer die tussen ons in stond. Ik stak mijn hand in het water en spatte water in Juliette's gezicht. "Zie je, ik heb totaal geen probleem." zei ik, nu met een echte grijns. Juliette keek even geschokt, maar toen lachte zij ook. Voordat ik het wist, was ook mijn gezicht nat geworden.