Erin

"Weet je zeker dat je niet liever meegaat?" Doran keek achterom over de stoel naar de achterbank waar ik na een paar uurtjes rijden was gaan liggen om een beetje rust te krijgen. Hij wierp even een nerveuze blik op Randy die in de bijrijdersstoel lag te slapen. "Ja hoor, ga nou maar gewoon eten halen. Ik vind het wel fijn om even alleen te zijn en even na te kunnen denken." Doran leek nog niet helemaal overtuigd. "Bovendien, als er iets mis gaat is Randy er altijd nog om me te beschermen." Doran fronste zijn wenkbrauwen. "Dat vind ik nou niet bepaald geruststellend." "Ga nou maar gewoon, met mij komt het allemaal wel goed." Ik glimlachte nog even om hem gerust te stellen. Doran zuchtte. "Goed dan, maar dan doe ik wel de deuren op slot." Ik knikte. Dat klonk niet als een verkeerd idee. "Goed dan. Ik ben binnen tien minuten terug." "Tot zometeen." Ik zwaaide nog even terwijl ik de deuren van de auto hoorde vergrendelen en ik voelde me meteen een stuk veiliger met de gesloten deuren. Ik keek Doran nog even na toen hij over het verlaten parkeerterrein richting het wegrestaurant liep. Ik haalde nog een keer diep adem en ik ging weer op de achterbank liggen. "Kom op Erin, hier in de auto ben je veilig. Hier kunnen er geen monsters bij je komen." mompelde ik. Ik keek naar het plafond van de auto. Waar moesten we nou ooit naar toe? Doran kon wel terug naar zijn huis in Ohio, naar zijn ouders, maar ik had nergens meer om naartoe te gaan. En misschien zouden de monsters me wel de rest van mijn leven blijven achtervolgen. Misschien zou ik wel nooit meer veilig zijn. "Hé blondje, pass me eens een biertje." Ik schrok op uit mijn gedachten en zag dat Randy me met uitgestoken hand zat aan te kijken. Hij praatte met dubbele tong en zag er redelijk dronken uit. "Eehm..." mompelde ik. Ik ging overeind zitten zodat ik recht in de achterbank zat. "Heb je misschien niet al genoeg bier gehad? Doran is eten halen, dus misschien-" "Ik doe het zelf wel." zuchtte Randy. Hij klom tussen de voorstoelen van de auto door tot hij met zijn knieën op de achterbank zat. Hij dook over de leuning heen en begon in de achterbak te grabbelen. Uiteindelijk kwam hij met een bierblikje weer tevoorschijn. Hij ging naast me zitten en trok met een sissend geluid het blikje open. "Zo, proost, blondje." zei hij, terwijl hij een grote slok nam. Opeens, voordat ik doorhad wat er gebeurde, had hij zijn arm om me heen geslagen. "Eindelijk alleen." Zijn adem stonk naar bier en ik probeerde zo ver mogelijk van hem af te leunen. Hij leunde nog verder naar me toe en ineens realiseerde ik me dat hij van plan was me te zoenen. Ik draaide mijn hoofd weg en voelde zijn warme adem in mijn nek. "Randy... Nee... Stop!" zei ik terwijl ik hem van me af probeerde te duwen. Maar Randy was nog verbazingwekkend sterk voor iemand die zoveel gedronken had. Mijn hand greep naar het portier van de auto en ik probeerde de deur open te maken. Toen herinnerde ik me ineens met een schok dat Doran de deur op slot had gedaan. Ik zat nu met mijn rug tegen de deur aan, omdat ik zo ver mogelijk van Randy vandaan wilde blijven. Hij maakte hier gebruik van door zijn linkerbeen over me heen te zetten. Ik voelde zijn gewicht over mijn benen verplaatsen en wist dat ik geen kant meer op kon. Ondertussen was Randy begonnen de knoopjes van mijn geleende bloesje open te maken en ik besefte waar dit heen zou gaan. Ik probeerde hem weg te duwen maar het ging niet en een kreet van angst ontsnapte mijn keel. Zijn ijskoude vingers onder mijn bloesje graaiden gulzig naar de rand van mijn beha. Ik kneep mijn ogen dicht en voelde warme tranen over mijn wangen lopen.