Raiden

Naast het parkbankje waarop de slungelige Aziaat was gaan zitten wachten totdat zijn leven spontaan zou verbeteren stond een smal ielig boompje. Het was een prima boompje om mijn frustratie op af te reageren terwijl Mairin een poging deed al het onrecht in de wereld recht te zetten. "En ik weet niet eens of Randy en Doran nog leven." jammerde de spleetoog. "We waren net begonnen aan onze road trip, oké? We hadden een geweldige vakantie voor de boeg." Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Mairin de jongen meelevend over zijn schouder aaide. Het ielige boompje kreeg een harde schop. "En ik weet ook gewoon niet waar ik heen moet." ging de Aziaat verder, met een stem alsof hij ieder moment in tranen uit kon barsten. Mijn ouders zitten in Ohio, en ik heb nooit genoeg geld voor de busreis daarheen, en mijn moeder wilde me eigenlijk al helemaal niet op deze roadtrip laten gaan." Hij nam een korte pauze om luidruchtig zijn neus op te halen. Mairin trok een pakje tissues uit haar broekzak en bood hem er één aan. (Serieus, ik zie dat kind ervoor aan om altijd tissues bij zich te hebben, puur voor het geval ze een huilend persoon tegenkomt.) "Ze gelooft niet dat ik goed voor mezelf kan zorgen." snikt de Aziaat. "Misschien heeft ze ook wel een punt maar Doran vertrouwde ze wel. Alle moeders zijn gek op hem, ik weet niet wat het is." Het boompje voor mijn voeten kreeg een goede hoge trap. "Ben je bijna klaar?" vroeg ik aan Mairin. Mairin keek me streng aan en deed een "sssh"-gebaar met haar hand. Ik slaakte een diepe zucht en schopte wat zand tegen het boompje aan. "Nu laat ze me dus nooit meer met vrienden op vakantie gaan." jammerde de spleetoog. "Dat zal vast wel meevallen." zei Mairin geduldig. "Ze snapt heus wel dat jij er ook niks aan kon doen." De takken van het jonge boompje braken verbazingwekkend makkelijk af in mijn vingers. "Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen." zei de jongen. "Ik wil het liefst gewoon naar huis, maar ik ben blut en verdwaald, en tot overmaat van ramp heb ik ook nog eens mijn mobiel in Doran's auto laten liggen." Ik liet het boompje even met rust en draaide me met een ruk om. Mairin keek me veelbetekenend aan. "Zeg Jae Jung," zei ze afschuwelijk vriendelijk, "Heeft jouw telefoon toevallig een GPS-functie?" De spleetooog keek op, en even leek er weer iets van een glimlach op zijn gezicht door te breken. "Dude, denk je dat ik Super Mario Battle Brothers 2 kan spelen op een prehistorisch mobieltje zonder GPS?" Mairin keek me weer aan en trok triomfantelijk een wenkbrauw op. Het boompje kreeg een laatste genadeklap, en de stam knakte finaal doormidden. Ik liep naar het bankje toe en greep de Aziaat bij zijn kraag. "Oké Jing Jing, meekomen jij." de spleetoog liep gehoorzaam mee naar de auto, waar hij gewillig op de achterbank kroop. Mairin stapte weer in en keek me zelfvoldaan aan terwijl ze haar minilaptop uit haar tas sjorde. "Wat?" vroeg ik geïrriteerd. Mairin haalde haar schouders op. "Niks." zei ze in haar meest tenenkrommend onschuldige stemmetje. "Je had gelijk." mompelde ik tussen neus en lippen door. "Wat?" vroeg Mairin overdreven vrolijk. Ik startte de auto en hield mijn blik op de weg gericht. "Je hoorde me wel."