Doran

"Oh, Doran zet hem harder!" riep Randy ethousiast vanaf de achterbank toen het intro van Franz Ferdinand's Take Me Out zich aankondigde. Gehoorzaam stak ik mijn hand uit en draaide ik de knop omhoog, waarna ik snel mijn hand terugbracht naar mijn stuur. Ik had nog niet zo lang mijn rijbewijs en wilde niet meteen mijn auto in de prak rijden. Randy trok zich naarvoren aan de hoofdsteun van mijn stoel en zong luidkeels met het nummer mee. Jae Jung, die shotgun zat, speelde gepassioneerd luchtgitaar. Ik lachte en drumde op mijn stuur. We waren al drie dagen onderweg, maar de vakantiestemming zat er nog steeds goed in. Maandenlang hadden Randy, Jae Jun en ik uitgekeken naar onze road trip naar Florida, en ik kon nog steeds niet geloven dat het nu echt gebeurde, en dat ik achter het stuur van mijn eigen auto zat.
"Hij moet zo wel zachter." zei ik lachend. "We zijn bijna in Atlanta. Dan komen we in de bebouwde kom." "Wat kan jóu dat nou schelen D-man?" vroeg Randy. "Dit nummer is te gek, je doet al die oude vrouwtjes een plezier!" Hij leunde voorover, half over Jae Jun's schouder heen en draaide de radio nóg harder. "Kom op Rando," zei ik lachend, terwijl ik de knop weer terugdraaide. "Ik heb pas net mijn papiertje. Ik wil niet meteen worden gearresteerd voor geluidsoverlast. Randy liet zich weer in de achterbank zakken en gooiden zijn benen omhoog, zodat zijn Nike Air Max op de rugleuning van mijn stoel rustten. "Jeetje D-man. Ik dacht niet dat je gelijk saai en verantwoordelijk zou worden als je je rijbewijs had. Dan vond ik je leuker zonder." Ik duwde zijn voeten van mijn stoel af zonder om te kijken. "Er zit nog aardig wat nuance tussen, saai en asociaal Rando." Randy haalde zijn schouders op. "Whatever." mompelde hij, terwijl hij half in de kofferbak kroop. "Hé D-man! Het bier is op!" Ik probeerde een zucht te onderdrukken. Randy zover krijgen om een gordel om te doen zat er waarschijnlijk niet in. Jae Jun keek verbaasd over zijn schouder. "Wat? Nu al? We hadden een een heel krat!" Randy ging weer zitten en ik zag hem grijnzen in mijn achteruitkijkspiegel. "Waar dacht je dan dat D-man voor stond JJ? We zijn met een DrunkDude op stap, man." Ik schudde mijn hoofd. "Nee man, ik heb gister een half biertje gehad, that's it. Je denkt toch niet dat ik beschonken achter het stuur kruip?" Randy stak zijn hand in de lucht en imiteerde er een pratend persoon mee. "Ik zie je lippen bewegen D-man, maar ik hoor alleen maar sissypants-talk! Minder bullshit, meer bier!" Jae Jun sprong op in zijn stoel. "D-man! Target gesignaleerd over 100 meter!" "Bier!" brulde Randy. Ik zuchtte even en draaide de afslag in. Randy en Jae Jun waren aardige jongens hoor, maar ik was het niet zo eens met hun ideeën over het niet nodig zijn van verantwoordelijkheid en rekening houden met je medemens. Daarnaast was Randy een beetje vervelend als hij aangeschoten was. En dat was ie... regelmatig. Ik reed de parkeerplaats op en in de verte doemde het beige-achtige gebouw van de Target op. Het was nog vroeg en de gigantische parkeerplaats was vrij leeg. Er stonden maar een paar auto's en ergens op een lege parkeerplaats lag een bundeltje kleding.  Ik besloot zo dicht mogelijk naar het gebouw toe te rijden zodat we minder ver met kratten bier hoefden te sjouwen. Ondertussen naderde ik het bundeltje kleren. Dat een hoofd bleek te hebben. "Dude." mompelde Jae Jun. "Ligt het aan mij of ligt er daar een outgepassede blondine voor het oprapen?" "Gratis crackhoer!" riep Randy enthousiast. "Finders keepers, amiright boys?" Ik kneep mijn ogen halfdicht en tuurde naar de gehavende gedaante op het uitgestorven parkeerterrein. "Hou je broek aan Rando, volgens mij is het nog een kind." Ik probeerde de bezorgdheid in mijn stem enigszins te verbergen, maar parkeerde mijn auto dichtbij het meisje op de grond en gooide mijn portier open. De felle zon brandde meteen op mijn hoofd en schouders en mijn bezorgdheid over het mysterieuze meisje verdriedubbelde. Ze lag op haar rug en bewoog niet. Ik liet me op mijn knieën zakken en raakte voorzichtig haar schouder aan. "Ehm... hallo?" zei ik wat onhandig, terwijl ik haar voorzichtig door elkaar schudde. "Leeft het nog?" klonk Randy's stem vanuit de auto. Ik negeerde hem en draaide het meisje voorzichtig om. Ze was ouder dan ik vanaf een afstandje gegokt had, een jaar of vijftien, zestien. Ik keek er alvast tegenop wat Randy zou zeggen als hij die ontdekking deed. Ze was er ook erger aan toe dan ik verwacht had. Haar gezicht was lijkbleek en over haar linkerwang liep een diepe snee. Ze was gloeiend heet, alsof ze koorts had, wat ma enigszins geruststelde. Om zeker te zijn legde ik mijn vingers voorzichtig tegen haar pols. Ze leefde nog. "En?" vroeg Randy, die aan kwam lopen met zijn handen in zijn zakken. "Heeft het een beetje een goedgevulde beha?" Ik draaide mijn hoofd naar Randy toe en kneep het dunne polsje in mijn hand bijna fijn uit frustratie. "Serieus, Randy? Het kind is halfdood, en alles waar jij aan denkt is haar cupmaten? Maak jezelf nuttig en pak wat te drinken voor haar. Randy haalden zijn handen uit zijn zakken en stak ze dramatisch in de lucht. "Dude, ik zeg toch net, het bier is op!" "Geen bier, idioot! Ze heeft water nodig!" riep ik, mijn geduld verliezend. "Jae Jung, die inmiddels buiten de auto stond en onderzoekend deze kant op keek, kwam in beweging en viste een flesje Evian uit de kofferbak. "Denk je echt dat het een crackhoer is?" vroeg hij met een mengeling van nieuwgierigheid en, godzijdank, bezorgdheid. "Natuurlijk niet." zei ik, terwijl ik het water van hem aannam en de dop van de fles draaide. Voorzichtig tilde ik haar hoofd op en zette de fles aan haar lippen. Het eerste water stroomde nutteloos over haar kin, maar na een paar seconden kwam er beweging in het tengere lichaampje, en begon het meisje guldig naar het water te happen. "Wow, wow, rustig." zei ik zachtjes, terwijl ik het flesje wegtrok om het meisje de kans te geven te slikken en even adem te halen. Een paar opmerkelijke, stormachtig grijze ogen gingen open en keken verward op zich heen. "Wacht... Waar- Wie zijn-" haar stem klonk rasperig en ik stak sussend mijn hand op en bood haar het flesje weer aan. "Ssh... Drink, maar niet te snel." Ze keek wat schichtig naar het flesje en sloeg het toen weg. "Nee..." zei ze zwakjes. "Nee, laat me met rust." Ze probeerde me van zich af te duwen, maar ik was bang dat als ik haar los zou laten, ze zo weer op de harde tegels zou vallen. "Pff, ze is nauwelijks bij positieven en ze speelt nu al hard-to-get." zuchtte Randy "Weet je zeker dat dit de moeite waard is, D-man?" "Randy, doe me een plezier, pak je gameboy en laat je de komende drie kwartier niet zien." zei ik zonder achterom te kijken. Het meisje leek te schrikken van de ingehouden woede in mijn stem en haar zwakke protest nam toe in kracht. Randy rolde met zijn ogen en liep terug naar de auto. "Let niet op hem." zei ik zachtjes. "We zullen je geen pijn doen, dat beloof ik, maar je bent uitgedroogd, maar je moet echt iets drinken." Jae Jung begreep de hint en rende struikelend naar de auto om een nieuw flesje water te pakken. "Laat me los." zei het meisje langzaam. Het was een smeekbede, meer dan een bevel. Ze keek me wanhopig aan met die grote grijze ogen en ik voelde een brok in mijn keel. Wat was er met haar aan de hand. "Alleen als je belooft niet om te vallen." Een voorzichtig glimlachje kroop over haar gezicht en het meisje knikte. Op mijn hoede trok ik langzaam mijn armen weg, en bijna stortte ze meer in, maar ik greep haar net op tijd bij haar schouders. "Het gaat wel. Echt." Haar stem klonk al iets krachtiger. Ze ondersteunde zich nu met haar handen, en toen ik haar opnieuw losliet, bleef ze overeind zitten, zij het met moeite. Jae Jun gaf haar een nieuw flesje water en ze probeerde de dop open te draaien. Dat kostte hog net iets tevee kracht. Beschaamd keek ze naar de grond. "Geef maar." zei ik, terwijl ik het flesje voorzichtig uit haar handen pakte en in één beweging het dopje losdraaide. Toen het eenmaal open was gaf ik haar het flesje weer aan en ze keek me wat onzeker aan. "Ga je gang. Het is net open, ik heb geen tijd gehad het te vergiftigen." Opnieuw de mini-glimlach. Ik glimlachte terug en het meisje zette de fles aan haar lippen en begon gulzig te drinken. Terwijl ze doorslikte kwam er weer wat kleur terug in haar gezicht en ging ze iets minde trillen. Met een zucht van opluchting contstateerde ik dat zo voornamelijk gewoon uitgedroogd was geweest. Nu pas viel het me op dat haar knie onder het bloed zat. Haar kleuren waren vies en gescheurd en haar blonde haar was een bende. Toen ze het flesje leeghad haalde ze een paar keer diep adem, ving mijn blik, en keek snel weer naar de grond. "Heb je genoeg gehad?" vroeg ik, met een blik op Jae Jun, die klaar stond om terug te racen naar de auto. "Wil je misschien iets eten ofzo?" Het meisje schudde haar hoofd. "Dankjewel." zei ze zachtjes. Haar stem kraakte al minder. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen eromheen. Jae Jun zag het bloed op haar knie en trok een gezicht. De arme jongen kon absoluut niet tegen bloed. "Dude." mompelde hij, en ik zag de kleur uit zijn gezicht wegtrekken. "Ik ga even ehm. Tellen hoeveel flesjes water we nog hebben." Ik knikte en kon een grijns niet onderdrukken terwijl Jae Jung terugwankelde naar de auto. Toen hij buiten gehoorsafstand was ging ik in kleermakerszit tegenover het meisje zitten en keek haar onderzoekend aan. "Zo..." begon ik. "Zin om me te vertellen wat er gebeurd is?"