Doran

Erin stond erop dat ik haar zelf naar de auto liet lopen, maar ik hield haar scherp in de gaten, voor het geval ze weer om zou vallen. Ik vroeg me af of haar vader echt dood was. Arm meisje. Had ze dan geen moeder. Bij de auto bleef ze staan. Jae Jin zat nu op de achterbank, Randy was in de bijrijderstoel gaan zitten. Ik trok het portier open en wees met mijn duim naar de achterbank. "Ik dacht het niet vriend. Ik heb net 3 uur achterin gezeten, voorlopig zit ik shotgun." Ik wierp een blik op Erin en keek Randy smekend aan. "Kom op man, zie je niet hoe ze er aan toe is?" Randy sloeg zijn armen over elkaar. "Ja, ik zie het oké? Vochtige puppy-oogjes, warrig sexhaar, ze heeft dat hele lost-kitten-ding over zich, en jij bent een sucker voor die shit. Ik snap het, man. Maar dat geeft haar geen shotgun-privileges, vriend." Ik slaakte een diepe zucht. "Randy, kom op. Wees een man." Het was een belachelijke uitspraak maar het werkte meestal goed op Randy's eergevoel. Vandaag, echter, leek daar niet veel van over te zijn. Randy bleef zitten met zijn armen over elkaar geslagen, als een rebelse puber. "Je hebt een keuze hier, Randy. Of je verhuist gewillig naar de achterbank met Jae Jung, óf je mag de rest van je leven doorbrengen in een Target in de subsurbs van Atlanta." Randy's ogen lichtten op bij het woord 'Target'. "Dude. We hebben nog helemaal geen bier! Dat is waarvoor we hier gekomen zijn!" Ongelofelijk. Die idioot was gewoon nog steeds met alcohol bezig terwijl er hier een meisje stond die misschien net wees was geworden. "Maak het nou niet verlijdelijker dan het al is om je hier achter te laten, Rando." siste ik met opeen geklemde kaken. Randy vernauwde zijn ogen even, maar liet zijn armen toen zakken. "Whatever, man." mompelde hij, terwijl hij eindelijk uit de bijrijdersstoel stapte, en tot mijn lichte teleurstelling naar het achterportier van mijn auto reikte. Ik hield de autodeur open voor Erin en gebaarde dat ze in kon stappen. Ze deed een paar stappen in de richting van de auto, maar aarzelde toen zichtbaar. "Niet bang zijn." zei ik zachtjes. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Randy met zijn ogen rollen, maar ik besteedde er geen aandacht aan. "Ook niet voor die twee. Het zijn idioten, maar ze zullen je geen kwaad doen, oké? Daar zorg ik voor." Ik wierp een extra waarschuwende blik naar Randy, en dat leek haar enigszins gerust te stellen. Met de gratie en voorzichtigheid van iemand die inbreekt in een kunstmuseum en de sensors probeert te ontwijken hees ze zich in mijn auto en trok de veiligheidsgordel over zich heen.
Ik duwde het portier dicht en liep om de auto heen, waar ik achter het stuur stapte en de sleutel, die nog altijd in het contact zat, omdraaide. Net toen de motor startte besefte ik dat ik niet zo goed wist waar ik naartoe ging. "Ehm... Ik denk dat we het beste naar Atlanta kunnen gaan en een hotel kunnen zoeken. Dan kun je lekker lang douchen en die wond op je knie schoonmaken. Dan kijken we daarna wel verder, oké?" Erin schudde wild haar hoofd. "Niet naar Atlanta, ik wil niet terug..." Ik wierp een vlugge blik op de kaart die op mijn dashboard lag. "De volgende stad is een paar uur rijden... Luister, het is alleen voor vandaag. En wij zorgen ervoor dat je niks meer overkomt." Erin zuchtte. "Ik heb geen geld voor een hotel." Ik lachte meelevend. "Daar hoef jij je niet druk over te maken." zei ik simpel. Ik had het hele jaar hard gewerkt en flink gespaard voor mijn rijbewijs, mijn auto, en de road trip. De eerste twee hadden mijn ouders op het laatste moment betaald, als verlaat verjaardagscadeau, dus had ik best wel veel geld over. "Dude" riep Randy vanuit de achterbank. "Ga je serieus ons biergeld verspillen aan een hotelkamer voor je nieuwe zwerfkitten?" Ik bleef naar Erin kijken en vocht om mijn glimlach intact te houden. "Nee." zei ik rustig. "Ik doe met mijn geld, wat nooit voor jouw bier bestemd was, wat ik ermee wíl doen." Erin sloeg haar ogen neer. "Hij heeft gelijk. Je hoeft je geld niet aan mij uit te geven." Ik lachte even en schudde mijn hoofd. "Lieve Erin; les één over Randy. Randy heeft nóóit gelijk. Neem dat maar van mij aan. En maak je geen zorgen. Je kan een kamer met mij delen." Randy maakte wat verontwaardigde geluiden. "Met vrijstaande bedden, natuurlijk." voegde ik er snel aan toe, toen ik Erin's gezichtsuitdrukking zag. Geloof me, je zou me een plezier doen. Denk je dat ik zin heb met die twee op een kamer te slapen?"  Tot mijn grote verbazing brak er dit keer een echte glimlach door op het met vuil en bloed besmeurde gezicht van Erin. Het was nog wat waterig en onzeker, maar het was sowieso een glimlach. Ik glimlachte nog wat breder terug. "Precies." zei ik met een knipoog. "D-man, ik zou het erg op prijs stellen als je mij niet groepeerde met de Randinator." zei Jae Jung op bloedserieuze toon. "Te laat, Jae Jun." zei ik, terwijl ik gas gaf en de parkeerplaats afreed in mijn nieuwe auto met mijn nieuwe rijbewijs, met naast me een diep getraumatiseerd meisje, en achter me de twee jongens die ik een paar uur geleden nog als mijn beste vrienden had beschouwd. Toegegeven, met Randy was ik nooit echt close geweest, maar dat hij zó egoïstisch en tactloos was wist ik niet. Ik had ooit gehoord dat een road trip de ultieme manier was om je vriendschap met iemand te testen, en terwijl de skyline van Atlanta in zicht kwam vroeg ik me ernstig af of mijn vriendschap met Randy en Jae Jung die test zou overleven.